Tekst Anna van Mierlo
Foto Purebudget.nl
Daar zat ik dan. Vrijdag 13 maart 2020 aan de keukentafel met mijn laptop. Want het coronavirus had naast Brabant ook andere delen van Nederland ontdekt en leek het er wel naar zijn zin te hebben. De nachtmerrie van elke kantoortijger werd werkelijkheid.
Wij, Nederland, gingen met zijn allen thuiswerken, tenzij. Nu was in mijn hoofd tenzij nog een redelijk groot begrip. Tenzij ik geen zin had om thuis te werken. Tenzij ik thuiswerken niet leuk vind. Of tenzij thuiswerken gewoon saai is. Helaas, thuiswerken tenzij hield vooral in: tenzij je in een cruciaal beroep werkzaam bent. Nu is adviseur bedrijfsvoering in mijn optiek heel erg cruciaal, want waar was het kantoor zonder bedrijfsvoering. Maar ook die vlieger ging niet op. Het werd thuiswerken voor mij want de besmettingen moeten naar beneden. En ach… Zes weken thuiswerken voor de volksgezondheid, dat was best te overzien.
Zoveelste zucht
Vol goede moed startte ik met werken, alleen dan vanuit huis. Helaas was er niemand die mij rond de klok van 9.30 uur meevroeg voor een bakje koffie bij het Petit Café en ook rond 12.00 uur helemaal niemand die mij vroeg voor de lunch. Dus toen mijn vriend om 16.00 uur terugkwam van zijn werk was ik behalve eenzaam ook hangry. Het ophouden met werken werd een dingetje en na drie weken zwoegen en puffen moest er een knop om, niet omdat ik daar nu de noodzaak van inzag, maar na de zoveelste zucht van vriendlief als ik om 20.00 uur zei: “Ik maak nog even dit mailtje af en dan kom ik echt bij je zitten.” Waarna hij vroeg: “Woon je nu samen met mij of met je werk?” Natuurlijk woon ik samen met hem en niet met mijn werk. Hoe leuk ik mijn werk ook vind. En hoe erg ik mijn collega’s ook mis. Eigenlijk vond ik het in de oude situatie ook wel erg prettig; dat ik het werk na 17.00 uur los kon laten.
Ommetje
Er kwam een verandering in mijn thuiswerken en langzaam werd de thuiswerkleeuw in mij wakker. ’s Morgens voor werktijd maakte ik een ommetje, ik nam om 9.30 uur even een korte break en lunchen deed ik trouw rond 12.00 uur. En als de agenda het toeliet wandelde ik om 14.30 een kort blokje om. En toen in oktober duidelijk werd dat het nog wel even ging duren allemaal kwam er zelf een eigen kantoorkamer. En langzaam kwam ik in een ritme.
Nieuwe stress
Maar nu nieuwe stress, demissionair minister De Jonge roept steeds vaker dat we terug kunnen naar normaal. En hoewel ik ontzettend uitkijk naar sociale interactie met mijn collega’s wil ik eigenlijk helemaal niet meer terug naar normaal. Deze thuiswerkleeuw heeft het zo slecht nog niet in haar werkruimte.
