Huisdier in coronatijd

Ilona: ‘Collega’s gewend aan rondrennende Diessel’

“Ik wilde helemaal geen hond. Ik ben meer een kattenmens, maar daar ben ik allergisch voor. Door mijn vriend Robert ben ik een echte hondenliefhebber geworden. Vlak voor de coronacrisis gingen wij samenwonen en dat was een goed moment om een hond uit het asiel te adopteren. Ik wilde per se een hond uit het asiel omdat veel puppy’s bij een broodfokker worden gekocht en uiteindelijk, als de schattigheid ervan af is, toch in het asiel terecht komen. Daar zitten veel oudere honden die een liefdevol huisje verdienen. Bij Dierenbeschermingscentrum Amersfoort zagen wij Diessel. Hij is 4 jaar oud. Verwaarloosd en mager kwam hij in februari bij de dierenbescherming terecht. Toen we belden voor een afspraak was hij net opgehaald door een nieuwe eigenaar. Wij waren enorm teleurgesteld, maar na ongeveer een week belde de dierenbescherming dat Diessel weer terug was. Wij konden ons geluk niet op. Na een gesprek bij de dierenbescherming en een paar weken verder hebben wij 'm in mei opgehaald. De eerste weken waren best pittig, we moesten echt even aan elkaar wennen. Mijn vriend en ik wandelen graag samen, maar daar hebben we niet altijd tijd voor. Ik heb meestal de ochtendshift en mijn vriend doet de avond. Daar hebben wij nooit discussies over. Diessel heeft een eigen kussen, maar ligt meestal prinsheerlijk op de bank. Zijn favoriete speeltje is een bal die piept. Mijn collega’s zijn al gewend dat hij bij digitale overleggen piepend voorbij holt. Door heel veel liefde en aandacht heeft hij een fijn en liefdevol huisje bij ons gevonden.”

Marcella: ‘Ook met een baardagaam kun je knuffelen’

“Je hoeft hem niet uit je gordijnen te halen maar een alledaags huisdier is een baardagaam niet. Toch kun je ook met deze hagedis een soort van knuffelen. Mijn zoon mocht op school een eigen werkplek ontwerpen en dat werd er een met een terrarium. Via marktplaats vonden wij een baardagaam die weg moest omdat hij veel vocht met z’n broertje. Baardagamen zijn geen echte groepsdieren. In de schoolvakanties moest hij mee naar huis om verzorgd te worden. Wij vonden dat best leuk en ook praktisch omdat ik allergisch ben voor ongeveer alle huisdieren. Zó leuk zelfs dat we besloten hem thuis te houden. Een ideaal huisdiertje. Wammes van 7 jaar werd onze nieuwe huisgenoot, en zoals zijn naam al doet vermoeden, een luie baardagaam. Hij doet niet heel veel moeite voor zijn eten. Fruit en groenten lukt nog wel maar ik moet hem helpen met de levende krekels. Die zijn vaak net iets te snel voor hem. Hij gaat met zijn pootjes tegen het raam staan als hij eruit wil en zit graag bij mij. Kriebelen op z’n kopje vindt Wammes fijn, dan sluit hij zijn oogjes en zie je dat hij ervan geniet. Soms loopt hij rond en zijn we hem ineens kwijt. Dan roepen we zijn naam maar reageren doet hij nog niet. Op het eerste gezicht ziet hij er angstaanjagend uit maar hij doet geen vlieg kwaad. Toch zijn mensen weleens bang voor hem. Wat ik zo leuk vind aan Wammes is de aandacht die je hem kan geven, het is weinig werk en toch leuk.”

Eline: ‘Het is net Bambi op het ijs’

“Een huisdier stond al langer op ons lijstje. Door het thuiswerken en het onderwijs op afstand tijdens de coronacrisis was dit het juiste moment om een huisdier te kopen. En dan moet je kiezen. Een hond, een kat of misschien een konijn? Een kat werd het niet want mijn man is zelfs allergisch voor een anti-allergie kat. Ik wilde graag een hond maar daar moet je als gezin achterstaan en het is wel wat ingewikkelder met vakanties. Dus werd het een konijn. We kochten bij Avonturia de Vogelkelder een dwergkonijntje van zeven weken. Mijn zoon gaf hem de naam Dino. Niet van Jandino maar van Dinosaurus. Dat vond hij gewoon leuk. Inmiddels is Dino een groot en sterk konijn dat aan alles knaagt. De tuin is letterlijk zijn speeltuin, hij maakt gekke sprongen en hupst vrolijk in het rond. Als hij honger heeft staat hij met zijn pootjes tegen het raam te wachten op zijn eten. Speciaal droogvoer staat dagelijks op het menu en af en toe een appeltje of worteltje vindt hij heerlijk. Dino is een zelfstandig dier en laat zich niet makkelijk vangen. Binnen op het parket durft hij niet, dat is te glad en dan is hij net Bambi op het ijs. Mocht je afvragen of Dino eindigt als kerstdiner, net als Flappie, dan is het antwoord absoluut nee. Ik ben tegen bont en een echte dierenvriend.”