Tekst Ingrid Brons
Foto René Verleg
“Practice what you preach”, zegt Ahmed Nasser-Allah (53). Als beleidsadviseur HR, met de portefeuille arbo, gezondheid en vitaliteit, kan hij niet vaak genoeg benadrukken dat je dingen moet doen die bij je passen. Zoals werken bij VWS bij hem past. Bewust leven dus. Daar hoort ook op gezette tijden rust nemen bij. Ahmed doet dat het liefst in het Mastbos bij Breda. Hoewel Italië ook altijd lonkt.
Wat doet het Mastbos met jou?
“Het Mastbos bestaat al meer dan 500 jaar. Het raakt een gevoelige snaar. En mooie bijkomstigheid: het Mastbos is redelijk dicht bij mijn huis. Tien minuutjes en ik ben er. Ik ga er twee à drie keer per week naartoe. En als ik niet naar het bos kan, loop ik vanaf mijn huis 300 meter naar links en sta ik oog in oog met de koeien en de schapen. Met om me heen oneindig weilandjes. Ik houd van groen, frisse lucht, het geluid van de vogeltjes. Natuur biedt een ander perspectief. Het Mastbos associeer ik ook met vertragen. Even niet met mijn mailbox en smartphone in de weer zijn, niet denken aan de vaatwasser die ik nog moet uitruimen. Maar de ruimte nemen voor mezelf. De ruimte om te ‘zijn’. In stilte kun je antwoorden vinden op veel vragen.”
Op welke vragen vind jij antwoord in het bos?
“Wandelen is een soort mediteren. Of beter: reflecteren. Ik aanschouw, met een helikopterview, hoe mijn dag is verlopen. Ben ik met een voldaan gevoel naar huis gegaan? Zijn er dingen die een volgende keer anders kunnen? De balans opmaken. Dat doe ik graag in het bos.”
Werk je al lang bij VWS?
“Al bijna anderhalf jaar. Ik ben in maart 2021 begonnen. Mijn motto is dat je dingen moet doen die bij je passen, waar je energie van krijgt. Ik ben groot fan van Al Pacino. Ken je de beroemde tangoscene uit de film Scent of a Woman? ‘Some people live a lifetime in a minute’ zegt Al Pacino daarin. Het gaat om de intensiteit waarmee je dingen doet, niet de duur. De overstap naar VWS was voor mij een ‘once in a lifetime’. VWS werkt aan zulke mooie maatschappelijke vraagstukken. Volksgezondheid, welzijn en sport zijn thema’s die ertoe doen. Sla een willekeurige krant open en je leest erover.”
Verklaart dat ook de hectiek waar VWS’ers vaak mee te maken hebben?
“VWS staat voor enorme uitdagingen. Het werk dat we doen, is topsport. Je moet fit zijn voor zo’n job. Niet alleen fysiek, ook mentaal. Een kenmerk van een topsporter is rust nemen op gezette tijden. Om nieuwe energie op te doen.”
Niet te hard werken dus?
“Er is niets mis met hard werken. En een keertje dóórgaan vanuit verantwoordelijkheid en betrokkenheid is ook niet erg. Zolang dat maar niet structureel gebeurt. Het is belangrijk dat je goed voor jezelf blijft zorgen en je eigen grenzen kent. En de ruimte neemt voor jezelf. In het bos bijvoorbeeld. In 'the gym' of thuis op de bank met een goed boek of een serie op Netflix. Het gaat erom dat je vertraagt op een manier die bij jou past. Zodat je met een opgeruimd hoofd weer verder kunt.”
Hoe weet je wat goed is voor jezelf?
“Daar bestaat geen ‘one size fits all’ voor. Daarom benaderen we bij VWS vitaliteit vanuit vier dimensies: fysiek, mentaal, sociaal-emotioneel en zingeving. Als je die vier dimensies niet uit het oog verliest, kom je een heel eind. Ik bedoel: je kunt een fantastisch lichaam hebben, veel sporten en bewegen, mediteren om te ontspannen, maar kun je ook met weerstand, tegenslagen en deadlines omgaan? Veerkracht is het adagium. En de zingeving is echt het sluitstuk: Waartoe ben je hier op aarde? Doe je werk dat bij je past? ‘If you do what you love, you don’t have to work a day’.”
Geldt dat ook voor jou?
“Zeker! Als ik een collega advies geef en die collega kan daarmee verder, ben ik blij.”
Als het te hard regent om te wandelen, waar haal jij dan je rust?
“Ik houd ook heel erg van muziek. Dat is een beetje een cliché hè? Want wie houdt er nou niet van muziek? Het helpt me om mijn gedachten te verzetten. Ik luister graag naar klassieke muziek, maar ook naar andere soorten hoor. Muziek is een universele taal, het raakt me. Vooral als het van Italiaanse bodem is. Als ik Andrea Bocelli hoor, word ik heel blij. Ik heb een zwak voor Italië.”
Is dat ook een place to be?
“Absoluut, maar voor nu wilde ik het dicht bij huis houden. Ik ben in 2004 voor het eerst in Italië geweest en het was liefde op het eerste gezicht. De keuken, het landschap, de kunst, maar ook de taal. Daar zit emotie in, muziek. Als ik in Italië door de smalle straatjes van een stadje loop, heb ik het gevoel dat de tijd stil staat. Dat is weer dat vertragen, een pas op de plaats maken.”
Ben je een bewuste ‘vertrager’?
“Dat weet ik eigenlijk niet. Waar ik me wel bewust van ben, is de klok die tikt. Voor zover ik weet hebben we maar één leven. Niets is oneindig. Bedenk dus goed aan wat en aan wie je je kostbare tijd gaat besteden.”
