De 4.600 kilometer van Erik

Het Haagse Bos en het Malieveld als ‘Place to Be’. Hoeveel kilometer heb je hier gewandeld, denk je?

“Ongeveer drie jaar geleden zijn we met de voltallige Bestuursraad, in het kader van vitaliteit, gestart met wandelen tijdens werktijd. ‘Practice what you preach’, zeg maar. Sindsdien doe ik veel PO’s lopend. Ik denk dat ik op een werkdag gemiddeld zo’n zes kilometer wandel. In drie jaar is dat, even rekenen… ruim 4.600 kilometer!”

Met wie heb je de meeste kilometers gemaakt?

“Oef, dat is lastig te zeggen. Ik heb hier met zoveel verschillende mensen gelopen. Bestuursraadleden, dg’s’s, directeuren, collega’s… Maar ik denk dat ik hier het vaakst ben geweest met Paula Terra van de unit Complexe Zorgvragen, en Jacqueline de Jager van Maatschappelijke Diensttijd. Andere collega’s zegden de wandelingen weleens af. Omdat het niet paste in de planning, of omdat ze verkeerde schoenen droegen, bijvoorbeeld. Paula en Jacqueline zijn beiden heel fanatieke wandelaars, net als ik.”

Heb je hier ergens nog een plek met een speciale herinnering? Een bankje, een boom…

“Nou, nee, niet in het bijzonder. Of wacht even, een paar jaar geleden ben ik op het Malieveld naar het concert van Keane geweest. Dat was zo ontzettend goed! De Stones heb ik overgeslagen, ik ben meer een Beatles-man, haha. Of ik hier weleens een demonstratie heb bijgewoond? Nee. De enige demonstratie waaraan ik ooit heb meegedaan, was het lawaaiprotest op de Dam, na de moord op Theo van Gogh. Ik was in die tijd gemeentesecretaris in Amsterdam.”

Je staat bij VWS bekend om je passie en energie. Soms lijk je overal tegelijkertijd te zijn. Heeft dit alles ook een keerzijde?

“Je bedoelt, of ik weleens doodmoe op de bank plof? Nee, hoor, zeker niet. Ik ben gewoon enthousiast over veel dingen en houd enorm van contact met verschillende mensen, intern en extern. En mijn ervaringen deel ik graag. Maar alles heeft een keerzijde, dus ook dit. Ik gaf anderen door mijn enthousiasme misschien te weinig ruimte, daar had ik soms beter op kunnen letten… Moet ik trouwens nog sorry zeggen voor die veel te lange vlogs van de afgelopen jaren?”

Nee, hoor, niet nodig. Welke bewindspersoon ligt jou het meest na aan het hart?

“Deze vraag is natuurlijk niet te doen, dat begrijp je. Alle bewindspersonen met wie ik heb gewerkt, hebben iets speciaals. Maar er zijn wel twee situaties die me enorm hebben geraakt. Ten eerste het overlijden van de dochter van Paul Blokhuis. Onvoorstelbaar verdrietig. Ik weet nog dat ik hem in één van de eerste dagen moest vervangen bij de herdenking van de Februaristaking. Sindsdien sta ik elk jaar rond die datum stil bij dit grote verlies. De andere situatie is het onwel worden van Bruno Bruins in de Kamer. Dat is niemand in de koude kleren gaan zitten. Het was gewoon een heel heftige gebeurtenis op een heel heftig moment.”

Hoe kijk jij als 'man van de praktijk' naar de kloof tussen Den Haag en de rest van Nederland’?

 “Laat ik vooropstellen dat kritiek erbij hoort in de politiek. En een beetje afstand tussen politiek en samenleving is niet ook erg. Sterker nog, die ruimte zorgt ervoor dat mensen kritisch blijven kijken naar hoe we het hier doen. Maar het afgelopen jaar was het inderdaad niet eenvoudig om de verbinding met de praktijk te houden. Werkbezoeken waren nauwelijks mogelijk, en áls er wel een doorging, was het digitaal. Om te leren van de praktijk, keek ik tv, de Frontberichten bijvoorbeeld, of een documentaire over corona. Als ‘man van de praktijk’ vond, en vind, ik dat ingewikkeld. Toch zoeken we bij VWS de verbinding, altijd, maar zéker in deze crisis, zou ik bijna willen zeggen.”

Toch verlaat je VWS terwijl we er nog middenin zitten.

“Klopt. De crisis is nog niet voorbij, maar er gloort licht aan het eind van de tunnel. Het is niet meer zo heftig als een paar maanden geleden; toen zou weggaan onmogelijk zijn geweest. Met andere woorden: mijn vertrek komt misschien niet op het beste moment, maar ook niet op het slechtste. En laten we niet vergeten dat bij VWS ongelooflijk veel goede, kundige mensen werken; ik verlaat het pand straks met een gerust hart.”

Waren de Haagse jaren jouw tropenjaren?

“Dat kun je wel stellen, ja. Werken in Den Haag is werken met de waan van de dag. Het gaat veel over het hier en nu, zeker het afgelopen jaar. Wat staat er vandaag in de krant, wie zegt wat op tv? Ik moet eerlijk zeggen, die hectiek ga ik niet missen. Wat ik wel ga missen, zijn de talloze contacten die ik heb opgedaan. De VWS’ers, maar ook de mensen in het veld. Nu ik naar Ymere vertrek, ga ik qua uren wat terug. Maar ik ken mezelf: ik houd van werken. De tijd die ik straks ‘over’ heb, vul ik weer met allerlei zakelijke activiteiten. Al blijft er altijd genoeg tijd over voor familie!”

Heb je nog wat collegiaal advies voor je opvolger?

“Maak een rustige start en geef jezelf de tijd. Ga in gesprek met zoveel mogelijk mensen om te horen wat er bij VWS voor goeds en moois gebeurt. Luister naar iedereen en leer de praktijk kennen. Pas als je helemaal bent ingewerkt, is het tijd om frisse, nieuwe accenten aan te brengen.”

Wat wil je je, tot slot, nog zeggen tegen de VWS’ers?

"Ach, zoveel. Maar toch vooral: bedankt voor zes fantastische jaren die we met elkaar hebben samengewerkt. Ik vond het geweldig. En besef: enthousiasme, passie en hart voor de praktijk komen in alle lagen van onze organisatie voor. Iedereen is een boegbeeld.”