“Een inbewaringstelling is echt een uiterste middel”

DT&V onderzoekt eerst of mensen mogelijk met lichtere middelen te bewegen zijn tot vertrek. Lukt dat niet, dan kunnen de uitvoerend ambtenaren (UA’s) hen in bewaring te stellen. De vreemdeling wordt dan geplaatst in een detentiecentrum, met als doel hem of haar beschikbaar te houden voor terugkeer naar het land van herkomst.

Kim en Ruud vertellen in deze video onder andere hoe hun werkdag eruit ziet en hoe zij na het gehoor met de vreemdeling besluiten of deze in bewaring wordt gesteld. Kim: “In deze functie zijn wij aangewezen om die mensen die Nederland moeten verlaten, maar daaraan geen medewerking verlenen, hun vrijheid te ontnemen. Je vertelt iets dat mensen niet willen horen. Mensen zijn vaak naar Nederland gekomen met een reden. Dat ze Nederland moeten verlaten en tot die tijd ook nog eens in een gesloten setting moeten doorbrengen, is geen leuke boodschap.”

Een inbewaringstelling is geen maatregel die lichtvaardig wordt opgelegd. “Mensen zeggen weleens: ‘Dan zet je ze toch gewoon uit?’ Zo werkt het niet”, aldus de UA’s. “Een inbewaringstelling is echt een uiterste middel dat alleen wordt ingezet als de vreemdeling absoluut niet meewerkt aan zijn of haar vertrek. Een beslissing die zorgvuldig wordt genomen en wordt getoetst door de rechter.”

Ruud zegt daarover: “Op het moment dat wij ergens in het proces, inclusief het voortraject, een fout hebben gemaakt, kan het zo zijn dat de inbewaringstelling onrechtmatig wordt en moet worden opgeheven. Zonder collega’s, zoals regievoerders en administratieve krachten, kunnen wij ons werk niet uitvoeren zoals wij dat nu doen. Dus als wij onze doelen willen behalen hebben wij daar de hele DT&V voor nodig.”

Zie ook het interview met Kim in de nieuwe VreemdelingenVisie.   ♦