Mooiste sportmoment ooit

#1 Niek Pot

 De 100 m. vrije slag van Eric Moussambani, Olympisch Zomerspelen 2000 Sydney

“Dankzij een wildcard kan deze onbekende zwemmer uit het arme Equatoriaal-Guinea meedoen aan de Olympische Spelen. Zijn twee tegenstanders, ook met een wildcard, worden gediskwalificeerd vanwege een valse start, dus Eric zwemt alleen. Het is voor het eerst dat hij in een officieel 50-meterbad zwemt en hij doet er bijna twee keer zo lang over als andere zwemmers. De medailles gaan uiteraard naar de sporters uit de rijkste landen, die miljoenen kunnen besteden aan het optimaal prepareren van hun sporters. Maar de deelname van Eric symboliseert voor mij de oude olympische gedachte: deelnemen is belangrijker dan winnen.” 

#2 Joni van der Velde

De tien kilometer van Sven Kramer, Olympische Winterspelen 2010 Vancouver

“Met staatssecretaris Bussemaker bezoek ik de schaatsbaan van Vancouver. Sven rijdt fantastische rondetijden en het dolenthousiaste stadion weet het al zeker: hij gaat goud winnen! Maar op datzelfde moment krijg ik allerlei appjes van mensen die thuis voor de buis zitten… Gediskwalificeerd! Heel gek, want vanaf de tribune zien wij Sven alleen maar steeds sneller gaan en uiteindelijk juichend over de eindstreep schieten. Totdat we hem naast coach Gerard Kemkers zien rijden en hij woedend zijn bril wegsmijt. Ik krijg nog weer buikpijn als ik naar de beelden kijk. Die woede van Kramer en die paniek in de ogen van Kemkers. Eén moment van onoplettendheid was fataal.”

#3 Ingeborg Bovendeur

De kopbal van Robin van Persie, WK Voetbal 2014 Brazilië

“Het is de wedstrijd Spanje – Nederland. Het gaat niet echt goed en we staan al snel met 1-0 achter. Maar dan is daar opeens die fantastische duik van Van Persie waarmee hij de bal achter de Spaanse doelman kopt. Ik ben helemaal niet zo’n voetballiefhebber, maar dat moment zal ik nooit vergeten, ook omdat ik er zelf bij was als begeleider van minister Edith Schippers. Die goal van Robin breekt de wedstrijd open en uiteindelijk winnen we met die memorabele 5-1. Toen ik thuis de beelden weer zag, kreeg ik opnieuw kippenvel en besefte ik nog meer hoe uniek en fantastisch dat is geweest.” 

#4 Rivka van Mastrigt

Anky van Grunsven en het afscheid van Bonfire, Indoor Brabant Den Bosch 2002

“Ik was 11 jaar en ik kan het me dit zo goed herinneren doordat ik er samen met mijn moeder was. Wij hadden samen een paard en zo’n indoorevenement inspireerde ons om het beste uit de paardensport te halen. Anky van Grunsven, die zoveel internationale successen had met haar Bonfire, is super emotioneel. Ik weet niet eens meer of zij won, maar dat maakt ook niet uit. Het was zo mooi om die band te zien tussen mens en dier. Maar dat niet alleen: mijn moeder is overleden, daardoor is dit moment ook een eeuwige verbintenis met haar geworden.”

#5 Annelies Pleyte

Pat Cash wint als eerste Australiër de finale op Wimbledon 1987

“Bij een bijzondere sportprestatie kijk ik ook vaak naar hoe de sporter daar zelf op reageert; meteen na zijn klinkende overwinning klimt Pat Cash de tribune op naar zijn familie en coach. Het is voor het eerst in de geschiedenis dat een tennisser dat doet. En dan nog wel in die deftige stiff-upperlip-omgeving met al die etiquette en gewoontes. Iedereen zit verbaasd te kijken. Wat doet hij nou?! Het inspirerende, vind ik, is dat het zijn eerste reflex is: de drang om als individuele sporter de overwinning te delen. Met zijn naasten en met degenen die hem zover hebben gebracht.”