Bijzonder sportief

‘Weg van de bekende weg’

“Als de sneeuw goed is, probeer ik te gaan skiën. Ik ga zo’n twee keer per jaar. Het liefste ver weg van de massa, dat geeft me enorm veel rust. De liefde voor het backcountry skiën, zoals dat heet, is langzaam gegroeid. Met mijn vader en moeder ging ik vanaf mijn derde al elk jaar skiën. In mijn studententijd heb ik soms wel acht of negen weken per seizoen in de sneeuw gezeten, ook als instructeur. Ik ging steeds meer buiten de piste en in de diepe sneeuw skiën. Dat geeft een geweldig gevoel; alsof je zweeft. Bovendien is de natuur daar echt veel mooier.

Toen we een keer met een groep een helikopter huurden die ons bovenop een berg bracht, vond ik dat heel gaaf, maar het voelde ook tegenstrijdig. Voor mijn gevoel klopte het niet om in zo’n groot lawaaierig vervuilend monster te zitten om bij de stilte van de natuur te komen. Vanaf dat moment ben ik me gaan verdiepen in hoe ik die berg op kan lópen. En dat doe ik nu dus ook. Meestal ben ik meer tijd kwijt aan het stijgen dan aan het afdalen, maar ik vind het de moeite meer dan waard. Mijn grote droom is om onderweg nog eens in een tentje in de sneeuw te slapen. Nieuwe routes proberen, weg van de bekende weg, daar houd ik van. Eigenlijk net zoals bij ‘De Juiste Zorg op de Juiste Plek’ waar we - een tikkeltje eigenwijs - ongebaande paden bewandelen.”

‘No rush in the mountains’

“Ik word ontzettend blij van de natuur. Lekker mijn hoofd leegmaken en genieten van het mooie landschap, de rust en de ruimte. Ik doe in augustus mee aan de Fjällräven Classic. Dat is een trekkersevenement van 110 kilometer in Zweeds Lapland, over een oud rotsachtig wandelpad. De oprichter van het kledingmerk Fjällräven was op zoek naar een manier om Zweedse jongeren meer de natuur in te krijgen. Inmiddels komen er naast Zweden ook veel internationale deelnemers op af; in totaal zo’n tweeduizend mannen en vrouwen. Ik hou van dat sfeertje; mijn eigen horizon verbreden en nieuwe mensen ontmoeten. Bovendien is het een veilige manier om in mijn eentje door de natuur te trekken. Want de route is aangegeven met pijlen, je krijgt ook nog een kaart mee en er zijn checkpoints.

Onderweg eet ik gevriesdroogde maaltijden, mijn waterfles vul ik met lekker koud water uit stroompjes. Ik overnacht in mijn tentje, wanneer en waar ik maar wil. Ultieme vrijheid! Ik ben van plan om er vijf à zes dagen over te doen. Onder het motto ‘there is no rush in the mountains’. In 2017 moest ik door een knieblessure afhaken, en ben ik - heel spectaculair - met een helikopter opgehaald. Nu heb ik vier kilo minder aan bepakking en ben ik zelf ook tien kilo lichter. Ik ben vastberaden om ‘m dit keer uit te lopen. Als ik in de natuur ben, weet ik heel goed wie ik ben. Dat geeft zelfvertrouwen.”

‘Onderdeel van een andere wereld’

“Ik hou van zwemmen in zee, en ik snorkelde altijd al veel. Duiken vond ik nooit zo nodig, je kunt ook veel zien als je snorkelt, dacht ik. Op een vakantie in Egypte heb ik toch een keer een proefduik gedaan. Zo kwam ik erachter dat het toch een heel andere ervaring is. Met snorkelen zie je alles van boven, maar als je duikt, ben je onderdeel van een heel andere wereld. Onder water speelt je gewicht geen rol, dus het is net of je een beetje zweeft. En met duiken ga je natuurlijk dieper dan met snorkelen, dus je ziet heel andere dieren.

Na die vakantie in Egypte heb ik meteen een duikcursus in Nederland gedaan. Ook de technische kant van het duiken vind ik leuk. In Nederland duik ik alleen in de lente en de zomer, dan is het water minder koud. Ik probeer ook op vakantie zo veel mogelijk te duiken. Mijn vriend dook al wat langer, maar niet meer actief. Toen ik het oppakte, is hij ook weer begonnen, dus we gaan nu vaak samen.

Ik ben me steeds meer gaan verdiepen in welk seizoen je welke dieren kunt zien. Dan wordt het ook best spannend: ga ik vandaag een bepaald dier zien? Laatst heb ik bijvoorbeeld een zeekat gezien, en dit is ook het seizoen voor pijlinktvissen, het zou gaaf zijn om die tegen te komen. Wat ik het liefste nog in Nederland zou zien zijn zeepaardjes. Ze komen hier voor, maar zijn heel lastig om te spotten.”