Tekst Douwe Anne Verbrugge
Foto Edwin Walvisch
Tim Douma (40) is sinds 1 augustus MT-lid Strategie en Organisatie bij de directie Publieke Gezondheid (PG). Hij is weer terug bij VWS na omzwervingen bij IGJ en het ministerie van Financiën. “Barbapapa is dominant in mijn huidige leven.”
Een knuffel van Barbapapa dus?
“We hebben twee zoontjes, geboren eind 2019 en in de zomer van 2021. Zij bepalen nu voor een groot deel het leven van mij en mijn vriendin. Voor die tijd reisden we veel. Precies tien jaar geleden stond ik in vws#Dia met een foto die ik had ingestuurd voor de VWS Vakantiefotowedstrijd. Een foto van een meisje dat over een kilometer lange houten pier loopt naar ‘een eiland’ voor de kust van Sulawesi. De wereld van Barbapapa is nu mijn wereld.”
Bevalt die wereld?
“Een organisatiepsycholoog zou zijn vingers erbij aflikken, zo veel is er te leren van Barbapapa en de belevenissen met zijn gezin. Ze zijn creatief, laten zich nooit uit het veld slaan, zijn letterlijk en figuurlijk flexibel, altijd vrolijk, kunnen zichzelf in alles veranderen en ga zo maar door. Als kind werd ik er superblij van en nu ik het met mijn zoontjes op tv bekijk, verschijnt er nog steeds een glimlach op mijn gezicht.”
Na alle omzwervingen eindelijk op je plek als VWS-manager?
“Het is nooit een doel op zich geweest om manager te worden. Maar als generalist heb ik graag zicht op een veelheid aan onderwerpen en vind ik het leuk om verbanden te zien en een strategie uit te stippelen. Hoe ik als manager ben? Poeh. Ik houd niet van micro-management, dus dat je als leidinggevende continu over iemands schouder meekijkt. Medewerkers moeten zelf hun creativiteit en talenten laten gelden om het afgesproken doel te bereiken. Tegelijk: soms, bijvoorbeeld in crisissituaties, moet er helder worden aangestuurd. Dat hoort er ook bij.”
Welke eigenschap van jezelf wens je jouw kinderen niet toe?
“Ik hoop dat ze niet zo breedsprakig worden als ik. Als ik ergens enthousiast over ben, of als ik mijn vrienden ergens van wil overtuigen, zit er geen rem op. Dan blijf ik maar doorratelen. Ik word gecorrigeerd hoor!”
Nog een guilty pleasure?
“Van die heerlijk foute jaren tachtig- en negentigmuziek, misschien komt het omdat ik ben geboren in 1981. Roxette of Modern Talking. Dat soort muziek. Zit vaak een gevaarlijk goede beat in. En die kapsels van die gasten, geweldig. Maar ik schijn niet de enige te zijn met deze ‘pleasure’. Ik begreep dat het best een beetje hip is om naar jaren tachtig muziek te luisteren, dus of dit echt een goed voorbeeld is..?”
