Vanwege de coronacrisis kunnen veel evenementen niet doorgaan zoals we gewend zijn. Dit jaar ging Pride Week al niet door; nu is er een andere manier om stil te staan bij Coming Out Day (11 oktober) en de maand van diversiteit en inclusie (oktober) vindt ook plaats in aangepaste vorm. Deze initiatieven mogen echter niet onopgemerkt voorbij gaan, want het is belangrijk te laten zien dat iedereen kan meewerken aan recht en veiligheid. Dus portretteert het ministerie van Justitie en Veiligheid LHBTI'ers uit het eigen werkveld.
Zichtbaarheid komt voor acceptatie
Marja
Marja werkt al 16 jaar bij de politie. Ze is recherchekundige bij het team Cold Case in Amsterdam. Daarnaast werkt ze voor Roze in Blauw
“Het was een jeugddroom om bij de politie te werken. Ik heb mijzelf eerder de vraag gesteld: Wat is nou mijn grootste drijfveer? Mijn antwoord daarop is dat ik een positief verschil wil maken in het leven van zoveel mogelijk mensen. En bij de politie heb je de mogelijkheid om dat op microniveau te doen, zeker bij Roze in Blauw.
Roze in Blauw is een LHBTI+ netwerk binnen de politie. Voor en door politiemensen. Met een nadrukkelijke doelstelling: voor mensen die in de publieke ruimte, of achter de gesloten voordeur iets meemaken wat gericht is tegen hun seksuele gerichtheid of genderidentiteit, de drempel te verlagen om de stap naar de politie te zetten. Daartoe hebben we een aantal instrumenten zoals de 24-uurs piketlijn.
Voor de LHBTI+ gemeenschap is er een apart landelijk telefoonnummer: 088-1691234. Deze is ontstaan omdat gebleken is dat mensen het prettig vinden dat ze een nummer kunnen bellen waarbij ze iemand aan de lijn krijgen die onderdeel is van de gemeenschap of daar veel affiniteit mee heeft. Iedereen mag zich vrij voelen om dat nummer te bellen. Ik ben ook een van de mensen die de piketlijn beantwoord. Ik heb in de afgelopen jaren honderden mensen te woord gestaan en ik weet dat er heel veel mensen zijn die zich heel erg goed geholpen hebben gevoeld. Dat zijn niet succesmomenten maar voor mij zelfs geluksmomenten zoals je die kunt ervaren in je werk."
"Soms vragen mensen 'waarom we in een apart clubje moeten'. Daar is mijn antwoord altijd op: zichtbaarheid komt voor acceptatie. Naast het feit dat Roze in Blauw zorgt voor meer veiligheid op de werkvloer voor LHBTI+ politiemensen, heeft Roze in Blauw nadrukkelijke operationele meerwaarde. Vaak wordt Roze in Blauw ingevlogen om een onderzoeksteam van die expertise te dienen. Bijvoorbeeld bij verhoren. Mensen zijn namelijk vaak iets opener tegen een collega van Roze in Blauw dan tegen een reguliere collega. Niks ten nadele van onze duizenden fantastische heteroseksuele collega’s, die geweldig in verbinding kunnen staan met de LHBTI+ gemeenschap, maar tegelijkertijd zijn er specifieke dingen waar heteroseksuele collega’s niet aan denken, omdat ze niet bekend zijn met de LHBTI+ gemeenschap.
Roze in Blauw zorgt voor zichtbaarheid van de LHBTI+ groep binnen de politie. En de zichtbaarheid intern helpt bij de belangrijke uitstraling naar buiten toe. We zijn blij dat Roze in Blauw bij veel mensen bekend is als speciaal expertise team van de politie, maar daar hebben we ook voor op onze kop gestaan: door het woord te verspreiden en mensen te bewegen om naar de politie te komen. Onze volgende wens is een fulltime operationele unit. Een eigen afdeling, waarin Roze in Blauw ook het opsporingsonderzoek doet. Het zou ons de mogelijkheid geven meer proactief te werken in plaats van reactief. Waardoor we niet meer zo achter de feiten aanlopen.”
'Ik wil er zijn voor vluchtelingen die zelf LHBTI+ zijn'
Barry
Barry werkt al 19 jaar bij Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA), op dit moment als programmabegeleider bij AZC Amsterdam Willinklaan
“Als programmabegeleider help ik bij het regelen van allerlei zaken zoals bijvoorbeeld voorlichting, huisvesting en lessen KNM (kennis van de Nederlandse maatschappij). Daarnaast ben ik vertrouwenspersoon voor asielzoekers die zichzelf identificeren binnen het LHBTI+ spectrum. Ik heb eigenlijk zelden te maken met asielzoekers die mij in het AZC negatief benaderen. Iedereen weet wel dat je in Nederland mag en kan zijn wie je bent. Ik vind het vooral belangrijk dat ik als mens word gezien. Ook belangrijk: dat ik er kan zijn voor vluchtelingen die zelf LHBTI+ zijn. We hebben hier de diversiteitsvlag hangen. Alleen als ze dat al zien, voelen ze zich herkend, geaccepteerd en vooral opgelucht. Zoveel impact kan een symbool dus hebben! Vanwege de gedragscode komt het nu niet meer voor dat we contact hebben met mensen zodra ze een huis toegewezen krijgen, maar dat was in mijn begintijd wel anders."
"Ik stuurde mensen die ik had begeleid altijd een kaartje om ze succes te wensen in de toekomst. Eén keer werd ik thuis uitgenodigd. Normaal zou ik er niet op in gaan, maar dit keer wel. We hebben nog steeds af en toe contact. Deze man woont inmiddels samen met zijn vriend en werkt bij BZK. Dat maakt me enorm trots! Ik ben heel blij dat ik aan het begin van zijn nieuwe leven mijn steentje bij heb kunnen dragen. Binnen JenV vind ik het vooral belangrijk dat we elkaar blijven vinden. Ik ben blij met initiatieven zoals JuBi Yourself of de kerngroep LHBTI van COA. Laten we er voor zorgen dat we iets kunnen blijven betekenen voor de doelgroep!”
'Er is meer ruimte om erover te praten'
Iwan
Woonbegeleider Gesloten Gezinsvoorziening bij Detentiecentrum Zeist (Dienst Justitiële Inrichtingen)
"Ik werk bij justitie als woonbegeleider binnen de vreemdelingenbewaring. En specifiek op de Gesloten Gezinsvoorziening (GGv) in Zeist. Daar begeleid ik gezinnen en alleenstaande minderjarige vreemdelingen (AMV) om mee te werken aan hun terugkeer. Ik ben het aanspreekpunt ten aanzien van alle aspecten tijdens hun verblijf. Zo help ik ze om in contact te komen met advocaten of familie en vrienden in Nederland. Ik help hen om, ondanks alles, zich thuis te laten voelen in de woonunit en stimuleer kinderen en AMV’ers om onderwijs te blijven volgen. Samen met collega’s organiseer ik sport- en spelactiviteiten, bieden we een luisterend oor en nog veel meer.
Bij ons op de GGv is bijna iedereen wel vertegenwoordigd, er verblijven bijvoorbeeld ook transgenders. Jaren terug werden zij op de extra zorgafdeling geplaatst. Niet voor zorghulp maar voor hun eigen veiligheid. Nu worden ze gewoon bij de dames geplaatst. Je hoort van hun dat in het land van herkomst de acceptatie van LHBTI+’ers minder is. Hier in Nederland is dat veel opener en dat merken ze ook al in de omgang met collega’s die er veel makkelijker mee omgaan. Er is meer ruimte om er over te praten. Maar niet iedereen die wij hier spreken is daar open over. Zo was er ook een gezin met twee lesbische vrouwen. Zij waren een stuk rustiger en terughoudender naar mij toe over hun geaardheid."
"Door met vreemdelingen binnen de LHBTI+ gemeenschap over dit onderwerp in gesprek te gaan, voelen ze zich vaak wel gehoord en verlaagt dat de druk die ze ervaren. Wanneer ze weer moeten vertrekken, nemen ze dat mee. Naast nieuwe contacten ook meer een gevoel van eigenwaarde. Dat het dus niet erg is om te zijn wie je bent.
Ook dat zit in mijn werk als woonbegeleider. Dat je ze voorstelt aan anderen en ze helpt om een netwerk op te bouwen. Soms is er acceptatie en soms doen anderen er lacherig over, dan is er onbegrip over dat iemand transgender is bijvoorbeeld. Dan probeer ik altijd het gesprek aan te gaan om hierover te praten. Daar komen weleens mooie discussies uit. Soms veranderen ze hun vooroordelen en krijgen ze een andere blik op het onderwerp.
Ik ben zelf altijd erg open geweest over mijn homoseksualiteit, naar de bewoners en naar mijn collega’s. Ik word gewaardeerd en gerespecteerd en het is nooit een probleem geweest in ons diverse team. Maar soms merk ik wel dat als een situatie zich voordoet waarbij LHBTI+’ers bij GGv komen, er mijn kant op wordt gekeken. Misschien omdat ik wat meer raakvlakken en er ervaring mee heb. Zo zie ik ook dat de professionaliteit naar bijvoorbeeld transgenders echt aanwezig is op de werkvloer.”
'Er altijd voor elkaar zijn, ongeacht wie of wat je bent'
Ryan
Ryan werkt al bijna 11 jaar bij de brandweer Amsterdam, thans op de kazerne Victor
“Ik kwam 11 jaar geleden naar Nederland. Het plan was een paar maanden in Nederland te verblijven, maar in de derde week kwam ik mijn huidige partner tegen en dat veranderde mijn plannen. Wij zijn nu al 11 jaar bij elkaar.
Doordat mijn familie en vrienden in Canada woonden, was ik in het begin wel een beetje eenzaam en schreef ik mij in om vrijwilliger te worden bij de brandweerkazerne in Diemen. Dat was zo leuk, dat ik aan de slag ging als beroepsbrandweerman bij Kazerne Victor. Ik had eigenlijk nooit gedacht dat ik ooit bij de brandweer zou gaan werken.
Als lid van Roze in Rood zijn wij zowel binnen de brandweer als daarbuiten altijd bezig om verbreding te geven aan en zichtbaar te zijn voor de LHBTI+ gemeenschap. Zo heb ik, met steun van de kazerne en de hele brandweerorganisatie, vorig jaar de Victor Pride georganiseerd. Een eigen Pride feest hier bij de kazerne met drag queens, foodtrucks voor de buurt en het uithangen van de regenboogvlag. Dat was ongelofelijk mooi en een groot succes! Tijdens dit feest vertelde een man mij dat hij 24 jaar voor de brandweer heeft gewerkt en dat hij nooit gedurfd heeft te vertellen dat hij homo is. Hij zei dat ik waarschijnlijk geen idee had hoe belangrijk het is dat wij de Pride vieren. Het heeft mij toen veel moeite gekost om niet te huilen. Echt fantastisch!
Hoe ik LHBTI+ bespreekbaar maak? Je moet in dit werk veel geduld hebben. Het is niet alleen zichtbaar zijn maar ook de tijd nemen om met mensen hierover te spreken. Ik probeer altijd iemand de kans te geven iets meer te leren hierover, door rustig te blijven."
"Er zijn steeds meer brandweermannen en -vrouwen die zichtbaar durven zijn in hun culturele achtergrond, geaardheid of andere vorm van diversiteit. Hoe meer diversiteit er is, hoe minder angstig men is om dit te laten zien. Ik wil zoveel mogelijk verschillende mensen laten zien dat het mogelijk is divers te zijn binnen de brandweer. Daarmee worden vooroordelen verbroken en laten we zien dat wij open staan voor iedereen.
De diversiteit binnen onze ploeg helpt ook om goed om te gaan met de diversiteit binnen de buurt. Je hoort helaas wel dat er in Amsterdam-Oost regelmatig geweld is tegen LHBTI+’ers. Wij proberen goede dingen te doen door vanuit onze professionaliteit hulp te bieden waar het nodig is en zichtbaar te zijn voor mensen door onze activiteiten en zo spelenderwijs contact te maken.
Het is niet altijd een vriendelijke wereld of een vriendelijke stad voor alle LHBTI+ mensen, maar ik ben blij voor een organisatie te werken die achter mij staat doordat ik trots dit uniform draag maar ook vanwege de persoon die ik ben."
