’Je weet nooit wie je in de bus hebt’

En daarover beschikken Joyce en Ferry van de Dienst Vervoer en Ondersteuning (DV&O) in ruime mate. Zij besturen deze bus en begeleiden ook andere medewerkers. Hoe ziet hun dag er uit? Wat is het leukste aspect van hun baan? En waarom is deze cellenbus een oplossing voor mens en maatschappij?

Behendig parkeert Joyce een busje in een ander parkeervak in de grote parkeergarage in Zoetermeer, zodat de 28-persoons cellenbus makkelijker uit de garage kan rijden. “Binnenkort haal ik ook mijn Groot Rijbewijs”, zegt ze. “Dan mag ik deze dame - ze wijst op de cellenbus - ook besturen.” Ze kan bijna niet wachten, maar helaas voor haar loopt de examenplanning ‘door corona’ uit. De eer is dus deze keer aan Ferry.

Joyce en Ferry zijn beiden beveiligers met vervoerstaken.

Afwisselend en divers

Joyce werkt al veertien jaar bij de DV&O. “Ik vind vervoer fantastisch. We rijden hier niet alleen deze cellenbus, maar ook deze andere transportbusjes en we zijn ook vaak directiechauffeurs voor de verschillende directies van J&V.”

”Wat ook fijn is in deze baan, is dat je niet weet hoe je dag eruit zal zien. Ik zou echt heel ongelukkig worden als ik al van tevoren zou weten hoe mijn kantoordag er uit zou zien.” Ze rilt bij de gedachte. “Nu weet je niet welke inzet er is op een dag en je weet ook niet wie je in je bus zult hebben. Soms zijn het bejaarden en soms gezinnen. Tja, in elke leeftijdscategorie is er wel criminaliteit natuurlijk. Mijn dag is succesvol, als we een goede dienst gedraaid hebben. Dat we het als team goed en veilig geregeld hebben.”

Elk weekend wel een dienst

Ferry knikt instemmend. “Dat is echt top inderdaad. Als je een rit van tevoren hebt kunnen voorbereiden en dat die hele planning gewoon goed verloopt. We bedenken hoe we kunnen rijden, wie de chauffeur is, de bijrijder en de commandant. We moeten weten met welke partijen we samenwerken en wie we waar moeten afleveren. Er is met deze cellenbus bijna elk weekend wel een dienst. Het is goed om te zien dat met de inzet van deze bus de locale politiebureau’s worden ontlast die anders zouden volstromen met arrestanten.”

“Ja, we leveren mensen ook af, maar niet thuis. Als ze naar huis mogen, is dat binnen zes uur duidelijk. Dat is ook de maximum tijd die je in de bus mag doorbrengen als arrestant. En onder de stoelen zitten, zoals bij een schoolreisje, is er ook niet bij.” Ferry wijst op de robuuste klapstoel in de cel waar je je inderdaad niet onder kunt verstoppen.

Robuust

Het robuuste uiterlijk van de bus valt nogal op. Zelfs voor de voorruiten kunnen rasters worden geplaatst en de gehele bus is een stalen kooiconstructie. In de cabine kunnen drie mensen plaatsnemen. De commandant heeft een vaste plek achter het cameradashboard en het bedieningspaneel van de cellen. Iedereen wordt voortdurend in de gaten gehouden, maar ook voor de menselijke maat is aandacht. Ferry: “Natuurlijk is er ook een wc aan boord, en koffie en thee en je kunt muziek luisteren in je cel. Het is wel zo dat de hele bus dezelfde muziek hoort. Als je medische verzorging nodig hebt, is dat ook aan boord. En verder moet je je gewoon gedragen.”

Joyce: “Dat gebeurt natuurlijk niet altijd. Sterker nog: het is eerder regel dan uitzondering dat er hier gespuugd, geplast en gekotst wordt. Maakt niet uit. Wij tellen tot 10 en zetten aan het einde van de dienst de hogedrukspuit er op.” Ze gebaart naar een putje in het midden van de gang.

King of the road

Ferry stuurt de cellenbus behendig over de snelweg. Hij anticipeert op de volgende afslag en neemt alvast twee banen in beslag. “Tja, chaufferen is vooruitzien he. Zeker met een bus van bijna 15 meter. Bij het vervoer van mensen is er altijd politie-escorte en is het zaak om altijd te blijven rollen.” Trots kijkt hij voor zich uit. “Je voelt je echt king of the road in deze bus.”