Tekst VWS'ers Linda Miedema - Hilhorst en Vincent Theunissen schrijven om en om over hun beslommeringen bij het ministerie.
Foto René Verleg
Tot vorig jaar september woonde ik in het centrum van Den Haag, in een tweekamerappartement, samen met mijn partner en twee kleine kindjes.
Al voor de geboorte van onze eerste was het helder voor onze (schoon)ouders dat het toch hoog tijd werd om te verhuizen en dat het toch echt geen plek was voor een gezinnetje om te wonen. Wij keken daar echter heel anders tegen aan; het stadscentrum was onze achtertuin, voortuin en speeltuin en we hadden het reuzegezellig samen. En werk was om de hoek.
Toen echter vorig jaar de derde op komst was hebben we toch besloten te verhuizen naar een keurige eengezinswoning met een tuintje en aanliggend speeltuintje. In plaats van gebruik te maken van openbare ruimten en horeca creëerden we thuis een fijne leestafel, een speelparadijs voor de kinderen, luxe koffie en wat er verder nodig is om niet op pad te hoeven gaan, maar thuis te coconen. We hadden niet kunnen vermoeden hoe strategisch dit allemaal was. Helemaal Corona Proof.
Zo ingericht (en druk met drie kleine kindjes) is thuiswerken een zegen. En hoewel ik er nog niet naar uitkijk terug te gaan naar kantoor vanwege de spitsstress in de ochtend en avond om allemaal op tijd op alle gewenste plekken te zijn met voedzame maaltijden en dergelijke, hoop ik toch dat we deze gekke tijden snel achter ons laten.
Onze zorg lijdt. Onze economie lijdt. En al die mensen achter die twee abstracte woorden lijden. Wie kwetsbaar en angstig is lijdt. En de ernstige covid-patiënten kennen een nare lijdensweg. Was er maar een behandeling voor deze ernstige complicaties en konden we al dit lijden stoppen. Dan was ook het thuiswerken een waar feestje.
Linda Miedema - Hilhorst
