Tekst Sabina van Gils
Foto Gerrit de Heus
Gerard Freriks (74) was eigenlijk al een paar jaar met pensioen toen hij in december 2022 begon als coördinerend specialistisch adviseur bij de directie Informatiebeleid. Dat deed hij niet omdat hij zich verveelde. Integendeel. Al werkt hij nu wel iets minder hard dan vroeger, zodat hij tijd over heeft om met zijn kleinkinderen door Museum Gouda te struinen.
Waarom Museum Gouda?
“Het is een mooi museum op een historische plek in Gouda. In het oude stadcentrum, in één van de nauwe, middeleeuwse kronkelstraatjes, pal naast de Janskerk. Alleen daarom al is het zo fijn om er rond te lopen. Maar dat niet alleen: het museum is de schatkamer van Gouda. Het toont veel stukken van Goudse kunstenaars en je leert via de kunstwerken en tentoonstellingen veel over de geschiedenis van deze mooie stad.”
Hoe vaak kom je er?
“O, wel een stuk of zes keer per jaar, denk ik. Ik ben vriend van het museum, wat betekent dat ik word uitgenodigd voor bijvoorbeeld openingen van nieuwe tentoonstellingen. Maar los daarvan wandel ik er zelf regelmatig doorheen. Handen in de zakken, twee uurtjes rondlopen en daarna ergens lunchen, bijvoorbeeld. Ik neem ook vaak mijn kleindochters van 10 en 12 mee. Ons favoriete werk is de grote maquette van Gouda zoals het in het jaar 1400 was. Daar valt steeds weer wat nieuws te ontdekken.”
Ben je sowieso een kunstliefhebber?
“Ja, zeker. Ik houd van alle kunstvormen. Ik bezoek veel andere musea, maar ga bijvoorbeeld ook regelmatig naar het theater of een klassiek concert. Ik geniet enorm van klassieke muziek; tot voor kort had ik een enorme platen- en cd-collectie. Helaas kon die niet meeverhuizen naar ons huidige appartement. Nu staat alles op de computer.”
Even iets anders. Je bent 74 jaar en in december gestart bij VWS. Waarom?
“Klopt! Ik houd mij al sinds de jaren ‘70 vanuit verschillende functies bezig met zorg en ICT. Ongeveer zeven jaar geleden ging ik met pensioen, maar de ontwikkelingen in mijn vakgebied heb ik altijd zijdelings gevolgd. Een paar maanden geleden zag ik een advertentie van VWS voor een functie om in Brussel te onderhandelen over Europese wet- en regelgeving met betrekking tot zorgdata. Ik dacht: ik draag al die kennis met me mee, ik moet dit gaan doen. Mijn leeftijd bleek voor VWS geen probleem en ik solliciteerde. Uiteindelijk kreeg ik de baan niet, maar werd ik wel aangenomen als adviseur voor alle projecten op het gebied van zorg en ICT.”
Dus je solliciteerde niet omdat je je verveelde.
“Nee, zeker niet. Ik doe mijn leven lang al wat ik interessant vind, dat is nu niet anders.”
Vind je het leuk om met jonge collega’s te werken of zoek je juist de ouderen op?
“Dat maakt me niet uit. Ik ben bezig met mijn werk, niet met mijn leeftijd of de leeftijd van mijn collega’s. Ze zijn allemaal ongelooflijk kundig, dat vind ik veel belangrijker.”
Je hebt ook een tijd in de zorg gewerkt.
“Ik ben in een ver verleden een jaar directeur geweest van een verpleeghuis, en van oorsprong ben ik huisarts. Dat heb ik 20 jaar gedaan. Ach, ik heb op veel verschillende plekken gezeten en heb veel verschillende functies gehad, waarbij zorg en ICT de rode draad zijn. Toch liep mijn carrière heel organisch. Er kwam gewoon steeds iets nieuws op mijn pad.”
Sta je door alle ervaringen anders in het leven dan vroeger?
“Niet echt, eigenlijk. Mijn carrière is altijd heel afwisselend geweest, maar mijn privéleven juist niet. Ik houd van mijn vrouw, mijn kinderen en kleinkinderen. Ik geniet van thuis zijn, van kunst en cultuur en ik zoek niet graag de drukte op. Dat was vroeger zo, en dat is nu nog steeds zo.”
Er wordt wel altijd beweerd dat je meer geniet van je kleinkinderen dan van je eigen kinderen toen ze klein waren. Hoe zit dat bij jou?
“Daar zit een kern van waarheid in. Toen mijn eigen kinderen klein waren, maakte ik als huisarts lange dagen. Ik zag ze daardoor niet zo vaak. Dat is nu anders: ik werk minder en heb alle tijd voor mijn kleinkinderen. Mijn band met hen is anders, ik weet waar ze mee bezig zijn en we doen veel leuke dingen samen. Nou ja, dat is het voordeel van grootvader zijn. Wel de lusten, niet de lasten.”
Welke wijze les zou je de jongere generatie willen meegeven?
“Blijf zelf nadenken. Het internet, social media in het bijzonder, maakt van ons luie denkers. Geen goede ontwikkeling, als je het mij vraagt. Ik geef mijn kleinkinderen daarom regelmatig een vraag mee waarover ze kunnen nadenken. Wat vind je van de oorlog in Oekraïne of waarom eet je wel of geen vlees? De volgende keer dat we elkaar zien, hebben we het daarover. Ik stimuleer ze om hun eigen mening te vormen, om kritisch te blijven. Dat is niet alleen belangrijk, het levert ook nog eens interessante gesprekken op.”
Zijn er nog dingen die jij wil leren?
“Sinds drie jaar zit ik met één van mijn kleindochters op cello-les. Het was haar idee, maar ik vind het ontzettend leuk om dit te leren. Al gaat het op mijn leeftijd natuurlijk tergend langzaam. Verder hoop ik nog wat stappen te kunnen zetten op het gebied van zorg ICT. Ook dat is een traject van de lange adem. Of ik op mijn leeftijd de tijd voel wegtikken? Nee, ik heb geen haast en over sterven ben ik heel nuchter. Als mijn tijd is gekomen, dan is dat zo. De wereld draait gewoon door.”
