Blue Monday

Eigenlijk had mijn volledige collectie 45-toerenplaatjes als een ware relikwie moeten verstoffen op zolder; een herinnering aan alle nachten waarin de verzameling mijzelf tot gids was, of mij als dj anderen naar de overkant van de nacht liet loodsen.

Van sommige vrienden en kennissen bewaar ik met gepaste trots bedankbriefjes die ze me gaven na afloop van een avondje draaien; bijvoorbeeld bij een huwelijk of studentenfeest. Kleinoden die ik soms meer koester dan werkwapenfeiten: “Vincent jongen, jij hebt de avond gemaakt!”.

Op een minder lucide ogenblik besloot ik zo’n vijftien jaar geleden de bak met singletjes (die ik als een middeleeuwse marskramer meezeulde naar partijen) liefdeloos te vondeling te leggen bij een kringloopwinkel. Ongetwijfeld is van de opbrengst nog een mooi, goed doel gesponsord.

Als ik deze column schrijf is het bijna ‘Blue Monday’. De derde maandag in januari en de datum die wordt beschouwd als de meest mistroostige en doelloze dag van het jaar. Wanneer de wierook van de feestdagen is opgetrokken, de zomer nog ver weg en goede voornemens alweer zijn verkruimeld.

Of het de spiegel van een in 2024 aanstaand en weemoedig stemmend ambtsjubileum is, weet ik niet. Maar Blue Monday raakt me dit jaar eerlijk gezegd harder dan gebruikelijk. En niet alleen omdat alle eigen intenties van voor de kerst in de eerste drie weken in het nieuwe jaar al tot loze beloften zijn verworden en de grijze dagen niet helpen aan het geven van wat extra warmte en glans.

Maar zeker ook, omdat ik in mijn werkomgeving na al die trouwe VWS-jaren juist merk dat ingesleten patronen niet altijd makkelijk te veranderen zijn. Terwijl de transformatie van de zorg om nieuwe wegen vraagt. Een systeemverandering die gebaseerd is op anders denken, voelen en handelen. Met veel meer aandacht voor gemeenschap en verbinding. En wellicht ook soms een sprong in het diepe.

Misschien ben ik te ongeduldig. Het glas is immers halfvol. Zeker als ik kijk naar wat voor moois en betekenisvols er in 2023 met regiobeelden en regioplannen is neergezet. Of welke fraaie samenwerkingsverbanden er al ontstaan zijn.

Niet voor niets roep ik zelf ook altijd dat we de hele hervorming moeten vergelijken met de spreekwoordelijke bouw van Keulen en Aken.

Tegelijkertijd verlang ik soms weemoedig terug naar die singletjesbak van vroeger. Want één plaatje kon na een kwart van de avond vaak het verschil maken tussen een weifelende groep en een feestvierende meute die samen zingt, danst en geniet. En zo zorgen voor een gevoel van samenhorigheid.

En om de magische cirkel rond te maken. In de jaren dat ik dj'de, was de single die op die avonden een doorbraak creëerde, regelmatig Blue Monday van New Order. Meer dan veertig jaar later nog steeds een tijdloze dansplaat.

Of dit nummer een doorbraak kan forceren in de zorgtransformatie, is te betwijfelen. Het helpt mij in elk geval wel bij het afschudden van wat januari-blues.