(Vermakelijke) Verhaaltjes van Beate

Waar ik me regelmatig over verbaas sinds ik bij VWS werk? Hoe vaak iets niet doorgaat. Ondanks alle voorbereiding, uitzoekwerk en planningen. Een vergadering bijvoorbeeld. Zelfs een Kamerdebat of Kamervraag wordt geannuleerd zonder dat altijd duidelijk is waarom.

En ik verbaas me het allermeest over hoe daar - op het oog - moeiteloos mee omgegaan wordt. Je zou ook kunnen zeggen flexibel. Want ik constateer dat ambtenaren gezamenlijke talenten bezitten; kunnen omgaan met tegenslagen, zich flexibel opstellen en weer door. Dat blijkt.

Bij ons thuis is dat wel anders.

Als een opblijfavond – dé avond in de week dat de kinderen langer dan de standaard bedtijd mogen opblijven – niet doorgaat, krijg ik fikse protesten. Ook als de argumenten hiervoor (mijns inziens) zeer legitiem zijn:

• Ogen die na een drukke week om acht uur automatisch dichtvallen (maar altijd direct weer open gaan zodra er iets met ‘naar bed’ geroepen wordt).
• De sportwedstrijd op zaterdagochtend die is verplaatst naar een onchristelijk vroeg tijdstip en we dus voor dag en dauw gewassen en in de juiste outfit op het veld moeten verschijnen.
• Ouders die een avond rust willen na een week hard werken.

Zodra duidelijk is dat de opblijfavond niet doorgaat, heb ik de poppen aan het dansen en wakkere kinderen. Lekker dan.

Maar… even heel eerlijk; ik verbaasde mezelf laatst toen een vriendin, die ik lang niet had gezien, onze afspraak lastminute afzei omdat ‘er werk was dat af moest’ en ik daardoor die avond thuis aan de piepers zat in plaats van in een leuk eetcafétje. Om het maar politiek correct te zeggen: I was not amused. Ja, ja… daar schoot ik niks mee op, kwestie van accepteren. Dat hadden jullie – beste collega’s – mij natuurlijk direct kunnen vertellen.

En hier? Hier hoor ik bij het annuleren van zus of zo wat onvrede, wat gemopper en vervolgens terug naar de realiteit en aan het werk. Schouders eronder, rug recht, niet klagen en zeker geen protest. “Het gaat nou eenmaal zoals het gaat.”

Wat ik ervan leerde?

Neem het leven zoals het komt. Want vaak verander je er toch niets aan. Dan is het een kwestie van accepteren en doorgaan.

Dat moeten alleen mijn kinderen nog snappen op de avond dat de opblijfavond niet doorgaat.