(Vermakelijke) Verhaaltjes van Beate

Ik zucht en kijk naar de man. We staan in de hal van ons huis te midden van tassen, schoenen, speelgoed en daartussen springt een hond die vindt dat het tijd is om te spelen. Doel van komend uur is deze chaos in de auto krijgen en vertrekken naar daar waar de zon schijnt.

De voorbereidingen waren niet ideaal. Slechte planning, ik geef het toe. Te veel werk dat af moest terwijl de kinderen al vakantie hadden... ze vermaakten zich minder zelfstandig dan ik had ingecalculeerd.

“Mam, ik verveel me, wat kan ik doen… er is helemaal niemand met wie ik kan spelen.”

“Mag ik extra schermtijd. Ik moet even iets doen op TikTok.”

Ondertussen probeerde ik in Webex te komen voor een vergadering waarin ik slimme dingen moest zeggen en er fatsoenlijk en ontspannen bij moest zitten. Het zweet brak me uit.

“Lees een boek, doe een spelletje, ruim je kamer op. Doe iets!” Ik leek wel een bandje op repeat.

Ik hou heel erg veel van vakantie, maar ik haat alles wat daaraan vooraf gaat.

Inpakken, organiseren, uitzoeken, en dan ook nog de reis ernaartoe.

Onze auto is altijd kleiner dan ik vooraf inschat. De kinderen worden groter en krijgen ook zo hun wensen: opblaaskano voor de zoon, niet 2 rokjes maar de halve garderobekast voor de dochter en eerlijk is eerlijk; ik wil mijn eigen kussen mee.

Dit jaar kwam de hond er nog bij. Met als resultaat dat de binnenkant van onze wagen leek op een spelletje Jenga. Onderweg moet altijd iemand plassen als we nét bij het tankstation wegrijden (voordat u met de tip komt hier vooraf naar te vragen – doe ik) en bij ons doet Google Maps soms écht onduidelijk waardoor we regelmatig de verkeerde afslag nemen. En alsof dat niet genoeg is, gebeurt tijdens de reis minstens een keer een ongelukje met iets eetbaars. Een broodje ei dat uit elkaar valt of een pakje limonade dat toch niet helemaal leeg bleek te zijn, bijvoorbeeld.

Kortom; ik wil wel op vakantie maar als ik mijn eigen stukje lees kan ik beter thuis blijven. 

Maar als we er dan eindelijk zijn, de auto uitgepakt, de kinderen zichzelf vermaken en ik met een glas koude witte wijn op het terras van ons huisje zit, constateer ik: dit is waarom we dit doen.

Wat ik ervan leerde

Soms gaat het wél om de bestemming en niet om de reis.