(Vermakelijke) Verhaaltjes van Beate

"Een makkie. Nergens last van", riep mijn oom (70) nadat hij een dag aan het leukaferese-apparaat* had gelegen. Geen seconde verdween de glimlach van zijn gezicht. Aan het einde was er wel vermoeidheid en spanning. Dat tekent. Had hij genoeg geleverd om te kunnen transplanteren?

"Ruim voldoende", vertelde de transplantatie-arts die aan zijn bed stond. "We kunnen beginnen." Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat stamcellen van het ene naar het andere lichaam worden gebracht.

Voor ons gezin was dit het moment waar we naartoe hadden geleefd. Waarvoor ik hobby-hematoloog was geworden. Dit was de stip aan onze horizon. Dit was groot en intens. En eerlijk? Voor een hobby-hematoloog onbegrijpelijk.

De verpleegkundige hing het zakje met ‘oranje-rodespul’ aan het infuus. Met een vast ritme druppelden de stamcellen van mijn oom naar zijn broer; mijn vader. In zijn ogen zag ik angst. Handen op zijn buik om de ademhaling onder controle te houden.

Bang waren we allemaal. Maar we kregen er hoop voor terug. De specialist en verpleegkundige zaten aan zijn bed. De sfeer was sereen. Dat gaf vertrouwen. Uitgebreide voorgesprekken, duidelijke informatie, begeleiding met aandacht, rust en ruimte hadden gezorgd voor moed. Het maakte veel indruk op mij om te zien dat deze uren niet alleen voor ons bijzonder waren.

"Dit kan niet misgaan’" appten mijn zusjes en ik hoopvol naar elkaar.

Mijn oom, de held. Werd naar huis gereden. Doodop. Gedaan wat nodig was. Gegeven wat hij gewoon heeft: stamcellen. Om het leven van mijn vader te redden.

Geven wat je hebt. Of kan. Geruststellen, ingewikkelde dingen begrijpelijk maken. Stippen aan de horizon bieden. Als dat niet door je aders stroomt, is er geen leukaferese-apparaat dat dat eruit krijgt.

En volgens mij is dát nou juist waarom werken in of voor de zorg geweldig is. Waar je het verschil mee maakt. Misschien wel zonder dat je dat door hebt. Daarom mijn verhaal. Om stil te staan bij hoe bijzonder de zorg is. Voor ons als VWS’ers. Maar inmiddels weet ik: nog veel meer als patiënt.

PS: ik wist niet dat iederéén stamcellen kan doneren. Dat je daarmee hoop biedt. Een leven kan redden van iemand in Den Haag of Sydney. Dat veel donoren nodig zijn, omdat de kans klein is dat een goede match mogelijk is. Meer weten? Check www.matchis.nl

* Het leukaferese-apparaat centrifugeert bloed. Hierdoor scheiden de stamcellen zich van andere bloedcellen. Bron: Het oogsten van de stamcellen | Kanker.nl